Op zondag 28 september om 13:45 staat Freeke van Iersel (19) aan de start van haar eerste hardloopwedstrijd: de Tilburg Ten Miles. En dat is bijzonder, want Freeke is geboren met het Syndroom van Down. De Helvoirtse gebruikt dat als haar motivatie om te bewijzen dat geen sportieve uitdagingen te gek is, zoals het rennen van een 10 kilometer.
Geïnspireerd tijdens de Tilburg Ten Miles
Tijdens de vorige editie van het Tilburgse loopfeest zag Freeke een jongen meedoen met het Syndroom van Down en zei ze direct: “Dat wil ik ook.” Vader Domien – fanatiek hardloper – was ook direct enthousiast, maar wees zijn dochter erop dat ze dit niet zonder training konden doen. Een kleine week na de 35e editie stond het besluit vast: Freeke en Domien gaan meedoen aan de Rabobank 10 kilometer.
FREEKE:
“Ik moet niet zeggen dat ik het niet kan, want ik kan het gewoon.”
Sport als middelpunt
Het gezin van Freeke bestaat uit vijf personen: haar ouders, een broer en een zus. Het is een echte atletiekfamilie. Ze zijn woonachtig in Helvoirt en alle kinderen zijn lid (geweest) van de atletiekvereniging Prins Hendrik in Vught. Van Iersel begon haar sportieve carrière bij de G-atletiek als Racerunner (een driewielig loopframe zonder pedalen met een borststeun en stuur). Al snel bleek Freeke motorisch heel goed en kon ze gelijk aansluiten bij de reguliere atletiek, waar ze nu nog 3 keer per week traint. Daar ligt de focus naast het hardlopen op verspringen, speerwerpen en kogelstoten.
Tijdens het hardlopen ervaart ze wel de effecten van het Syndroom van Down, zo zegt ze: “Dan voel ik dat de spanning in mijn benen weggaat en dan kan ik over mijn eigen voet struikelen.” Het vergt veel concentratie tijdens het hardlopen, zodat het niet gebeurt, vertelt haar vader.
FREEKE:
“Dan voel ik dat de spanning in mijn benen weggaat en dan kan ik over mijn eigen voet struikelen.”
De grote uitdaging: een jaar lang trainen voor de 10 kilometer
Elke zondagochtend trainen vader en dochter voor de grote dag op zondag 28 september. Ze hebben gedurende het jaar geleidelijk het aantal kilometers uitgebouwd. Freeke vertelt dat ze niet met het grootste plezier in de ochtend loopt en er regelmatig wordt gezucht en gekreund. Dit beaamt haar vader ook: “Het was wel pittig, omdat Freeke toch vaak niet zo’n zin had en best vaak moest zuchten, is het ook weleens best wel lastig geweest. Maar we houden het doel voor ogen en dat gaat lukken!”
Het duo geeft mee dat het helpt om te visualiseren tijdens het lopen, over bijvoorbeeld ‘het lekkere ontbijt’ of ‘de leuke dingen die ze gaan doen die dag.’ Freeke heeft veel familie en vrienden uitgenodigd en hoopt op veel aanmoediging tijdens haar eerste hardloopwedstrijd!
